Foutje moet kunnen

Kleine foutjes, grote fouten, iedereen maakt ze wel eens.

Ik ook, wel vaker dan eens en al helemaal als je in een "vreemd" land woont met een andere taal en een andere levenswijze. 

Zo was ik afgelopen week bij de dierenarts voor Jamie. Jamie zwemt graag (ja echt, hij kan zwemmen met die korte poten en hoe!) en hij moest nodig zijn enting hebben tegen de ziekte van Weil. Ik had namelijk geprutst met de enting datum, ik had van de drie een acht gemaakt anders moest ik hem voor de hondenshow (zie een aantal posts geleden) nog inenten en ik ben geen ent-fan. Maar goed nu moest het wel degelijk dus had ik het weer doorgekrast en maar een nieuwe datum erboven geschreven (was met een andere kleur pen kwam ik later achter) kortom, bij mij moet je zijn voor vervalsingen. 

De dierenarts krabde even op haar achterhoofd toen ze in het perfecte boekje keek en vroeg me mee te gaan naar de behandelkamer.
Hij werd even onderzocht; hij was in goede conditie, sporthartje en zijn mannelijke pluizige delen waren ook allemaal prima in orde. Vervolgens werd mij gevraagd of ik hem al had ontvlooid.
"Oh, u wilt niet weten, we hebben alles geprobeerd, van een veel te duur bekend merk pipet tot huismerken maar die krengen blijven terugkomen... maar gelukkig heeft hij nu De Pil (ja ja anticonceptie) gekregen en nu is het helemaal goed, ze vielen zo dood van zijn vacht, ideaal!". Ze keek met een ietwat verontrustende blik en zei: "donc, un comprimé?". "Eh, oui...". Haar gezicht veranderde weer in blijheid en ze ging verder met het voorbereiden van de vaccinatie. O nee hè, heb ik weer, waarom zeg ik nou weer pilule en dan ook nog met het juiste voorzetsel ervoor... "la"... arme Jamie, ze zitten aan zijn fluit en ik moet weer iets zeggen om zijn mannelijkheid aan te tasten. 

Ik zag laatst een roze jasje liggen bij een winkel en die bleek voor honden te zijn; nou vind ik het super lollig om al mijn dieren kleren aan te trekken en ze op de foto te zetten maar door hetgeen dat bij de dierenarts was gebeurd heeft mij doen besluiten hem niet verder aan te tasten in zijn mannelijkheid. Helaas was het jasje te groot voor Minous, onze kat die dol is op mijn verkleedpartijtjes (ze heeft al een keer met kerstmuts geposeerd voor een kerstkaart, ze heeft een heus lieveheersbeestje pakje en ze heeft een Frans voetbal supporters shirt en pet) dus heb ik het laten liggen. 

Agh het kan altijd erger, zo denk ik altijd maar als ik weer iets heb gedaan of gezegd wat niet helemaal klopt en enigszins beschamend is. Zo heeft de dokter in Nederland zich bescheurd (hij lachte mij serieus uit hè) toen ik last van mijn amandelen had en ik met een zeer serieuze blik hem vertelde dat die van mij, wat bij andere volwassenen wel gebeurd, nooit zijn ingedaald. Hij keek mij aan en hij proestte en verslikte zich half in zijn snor die die naar binnen zoog met zijn gelach. "Ha, nou er is iets anders dat hoort in te dalen maar dat heb jij volgens mij niet". Ik lachte maar mee, en liep met een knalrode kop zijn praktijk uit. Agh, heeft die man ook een leuke lunch zullen we maar zeggen. . 

Ik zie op social media soms ook de meest idiote reacties op berichten. Laatst had er één erop gezet dat de cavia dood was en dat ze hem hadden begraven, gaat een ander erop reageren met de vraag of de achtertuin nou al een keer klaar is. Het is dan wel een beetje lullig als ik op "vind ik leuk" ga klikken natuurlijk maar die neiging heb je wel. Hoe verzin je het. Dat zijn van die opmerkingen, die moet je gewoon niet maken. 

Maar toch doe je het, per ongeluk. Zo heb ik een keer een hele domme fout gemaakt door tegen een extreem depressief iemand te zeggen die niet wist of ze een bepaald iets moest gaan doen: "Ah joh, maak je niet druk, je kan morgen ook onder een trein komen". En op het moment dat je het zegt denk je... "oh nee he, wat zeg ik nou...." en dan moet je je er héél snel weer uit weten te praten. Dat lukte door een afleidingsmanoeuvre met ik geloof chocola aanbieden en praten over hoe druk het wel niet was op het werk. Maar daar leer je van hè!

Een kaartje dat ik al jaren in een boekje heb zitten zegt: Hoe erg het ook is, chocola helpt. Dat moeten we dan maar geloven. 

Domme opmerkingen genoeg die ik hier neer kan zetten maar daar ga ik jullie niet mee lastig vallen, nee, het is beter om even wat neer te pennen waar jullie echt iets aan hebben. Nou, nou, nou komt er wat hoor.

Wat zeg jij als je in een Frans restaurant hebt gegeten en de ober vraagt (terwijl je bord niet leeg is) of het heeft gesmaakt? Wat je ook wil antwoorden zeg in elk geval nooit "je suis plein" (ik zit vol) vooral niet als man. Zelfs al heb je een dikke bierbuik dan nog moet je dat niet zeggen. Ze zullen je namelijk vervolgens feliciteren, misschien wel over je buik aaien en vragen hoe lang je nog moet. Je zult inmiddels begrijpen, je zegt dat je zwanger bent. Iets wat heel, maar dan ook echt, heel veel Nederlanders zeggen in restaurants. Taalfouten zijn soms gewoon ontzettend leuk. Om die van mij kan ik achteraf vaak ook erg lachen. Met de nadruk op achteraf. 

Nog een les; houdt voldoende afstand van de weg wanneer je op de stoep loopt. 

Zo liep ik van de week in de stad en zag ik plots een zelfde autootje als dat ik heb rondrijden. Zelfde kleur, zelfde model alleen dan zonder open dakje (en ducktape!). Ik keek het ding na en plots, terwijl de vrouw door de bocht rijdt, vliegt de passagiers deur open. Een oud vrouwtje hangt nog half in haar gordel en maakt een geluid dat ik niet kan plaatsen (beetje wat je in horrorfilms ziet, gorgelend en kreunend) ik maak er uit op dat ze wil zeggen; "help mij, ik kan niet bij de deur". Ik snelde de weg op en pakte de deur ("hé zelfs dezelfde bekleding als mijn auto") en deed hem dicht. Oude vrouwtje had net niet haar hoofd ertussen. De bestuurster die "Maman" op haar kop gaf gilde nog vluchtig "Merci!" en scheurde ervandoor. Geen idee of haar hand er nou tussen zat maar de deur zat in elk geval dicht. Moet er niet aan denken; als ik dichter bij de weg had gelopen had ik mooi die deur tegen mijn benen gehad. 

Zelfs al ben je oud en heb je al een heel leven achter je, elke dag kun je nog van je fouten leren, zo blijkt wel. 

Ik ben aangesproken op wat taalfouten. In mails, over de telefoon door familie en nu ook direct op mijn blog. Zo leer ook ik elke keer weer wat. Ik verbeter ze en doe een poging ze te onthouden. Conclusie is dat je best veel van jezelf kan leren. 

En mocht je nou toch iets beschamend zeggen bedenk je dan:   

Een voutje moet kunnen, toch?

Goed fout