Gelukkig nieuwjaar!

Quatorze Juillet, twaalf jaar geleden:
Ik was dertien. Het was een hete zomer.
Het was de zomer dat we met z'n allen hebben besloten om terug te gaan naar Nederland na drie jaar in Frankrijk te hebben gewoond.
Ik dacht er eigenlijk nooit zo bij na, niet toen mijn ouders ons vertelden dat ze naar Frankrijk wilden en ook niet dat we terug zouden gaan naar Nederland. Het maakte me niet zoveel uit; dacht ik.
Ik weet nog goed hoe hectisch alles was. We waren net in Nederland geweest voor een begrafenis. Toen we terugkwamen gaf mijn broer zijn afscheidsfeestje voor zijn Franse vrienden en ik had ook een vriendinnetje uitgenodigd (ik was niet zo'n feestbeest). Mijn vader en broer gingen naar magnycours voor een formule 1 wedstrijd en o ja, we moesten ook de hele bende inpakken.
Ja, het was hectisch. Maar ik was dertien. Daar dacht ik niet zo over na. Dat zijn grote mensen dingen.

Ik stond er niet bij stil dat we in Nederland in een zomerhuisje tijdelijk zouden moeten wonen met de hele beestenbende, dat we al onze spullen moesten opslaan en dat de paarden eerst aan de andere kant van Nederland zouden staan omdat we geen oplossing hadden. Ik stond er wel degelijk bij stil dat ik straks geen zwembad meer had in de tuin. Het klinkt verwend maar dat mis ik nog tot op de dag van vandaag.

Mijn beste Franse vriendinnetje stond er veel meer bij stil. Die vond het vreselijk. Haar ouders ook, ze hadden ons al helemaal samen op kamers zien zitten. Samen de lerarenopleiding volgen. Maar dat mocht niet zo zijn. Ik werd uitgenodigd door haar ouders om mee te gaan feestvieren met quatorze juillet. Ik vond het allemaal wel best. Had er nog nooit bij stil gestaan.
Voor wie wil weten wat het inhoud: op veertien juli wordt de bestorming van de Bastille gevangenis gevierd waarmee in 1789 de Franse Revolutie begon. De Franse Revolutie was een invloedrijke politieke verandering waarbij de Franse monarchie werd afgeschaft en de eerste Franse Republiek werd opgericht.
Even heel, heel, heel erg kort uitgelegd.
Op die dag en vaak ook de dag ervoor zie je in veel dorpen markten, feesten en vuurwerk.
Aangezien ik de grootse aankondigingen in Frankrijk gewend was en het enthousiasme dat mijn vriendinnetje altijd had voor de meest wonderbaarlijke dingen (zij gilde het uit in een zogeheten achtbaan die niet over de kop ging en die je bijna stapvoets kon volgen en vond dat superbe!) verwachtte ik er niet al teveel van.

We reden naar de stad en op het meer zag ik een aantal vlonders drijven met potten erop. We gingen lekker zitten in de graskant en nu was het wachten op het moment suprême. De lichten gingen uit rond een uur of elf. En ik was stil. Muisstil. Alle duizenden mensen om het meer waren stil.
Je hoorde het water kabbelen en in de verte zag je dat lonten begonnen te branden. Ineens een explosie aan vuurwerk. Ik weet niet eens meer hoe lang het duurde maar het was betoverend.
Ik was dertien en ik dacht er niet zo mee bezig te zijn maar ik weet nog goed dat het besef er toen ineens was dat mijn toekomst hier niet verder zou gaan. En dat ik nog nooit zulk mooi vuurwerk had gezien.
Mooie afsluiting van een bijzondere en bizarre tijd in Frankrijk.

Quatorze Juillet, heden:
Ik was vijfentwintig. Dertien Juli zou de burgemeester weer een veel te lange toespraak houden en er zou 's avonds vuurwerk zijn met daaropvolgend een disco voor iedereen. Inmiddels hou ik wel van een feestje. Mijn broer en schoonzus waren hier en we gingen met z'n zessen om kwart voor elf naar buiten. Klein dorp, dus wat moet je verwachten hè. Ik dacht óf het is scapino vuurwerk (muizenpiep en een plofje) of het zou wel eens spectaculair kunnen worden. Het was voor zo'n dorp toch best spectaculair.
Vooral de knallen die nog zo lang nagalmen door de bergen waren fantastisch.
Toen de eerste mortieren waren afgevuurd kon ik het niet laten om even "gelukkig nieuwjaar!" te zeggen. Ik moest immers dit jaar vuurwerk missen met oud en nieuw. Voordeel van deze tijd van het jaar is dat er in elk geval minder kans is op regen, mist, kou en sneeuw. Vraag me eigenlijk af welke idioot ooit heeft bedacht dat december de laatste maand van het jaar is en dat precies die maand altijd koud is en dat dan het nieuwe jaar wordt gevierd. Had dan december met juni of juli geruild, veel beter. Goed, dit wordt verwarrend, we gingen daarna even een biertje halen bij de dorpsalcohollist die achter de bar stond heen en weer te wiebelen. Hij kon gelukkig de doos met bier vinden en ook het wisselgeld.

Daarna even de salle des fêtes in en er werd weer eens YMCA gedraaid en veel, heel veel oude franstalige nummers. Mijn schoonzus en ik gingen de dansvloer op en mijn broer en vriend hadden het al wel gezien en liepen de weinige meters naar huis. Vaders verscheen ook ineens uit het niets de dansvloer op en swingde vrolijk mee. Daarop kon mijn moeder natuurlijk niet achterblijven.
Het was warm en er scheen een bijzonder blauwkleurige lamp het zaaltje in. Zo leek zowaar iedereen een perfect verzorgde mond met tanden te hebben (alleen de kleur dan). Er kwam weer één of ander Frans chanson door de speakers en de mensen gingen allemaal stijldansen. Ik ben gek op stijldansen, dus mijn schoonzus en ik namen een pose aan en gingen samen al galopperend door de feestzaal heen. De Fransen schrokken en de zaal was bijna leeg. Iedereen ging aan de kant voor de op hol geslagen merries. Na nog een ererondje leek het ons beter te stoppen en besloten we maar even te gaan zitten met een verkoelend biertje die we net hadden gehaald bij de barman die inmiddels zwalkte en wel heel verwonderd naar een briefje van vijf euro zat te kijken.
Het bleef nog lang onrustig in het dorp.

De dag erop zijn we naar de stad gegaan om daar het vuurwerk te bekijken. Camera en statief mee. Want dit wilde ik graag vastleggen. Er was eerst een show met zigeuners die allerlei stunts uithaalden.

Uiteraard ontbraken de Hollanders ook niet en ik had al snel de eerste bekende boodschappentas gespot.
Hierna besloten we maar naar de overkant van het meer te lopen, dat zou een mooie locatie zijn voor de foto's. Verder was niemand ooit bij dit vuurwerkspektakel geweest en ik kon ze alleen maar vertellen hoe ik het had ervaren als dertienjarig meisje. De verwachtingen waren groot.
De verwachtingen werden beloond, rond een uur of elf gingen de lichten uit. Het was stil alleen had een hoempapabandje nog niet in de gaten dat het zou beginnen en gingen nog net wat te lang door met hun gekraai. De bootjes voeren weg bij de vlonders en de lonten werden roodgloeiend langzaam korter. Gigantische knallen, schitterend vuurwerk. Plots was ik terug.
Terug in tweeduizend-één dat ik daar ook zat met mijn mond open van verbazing. Dat ik nadacht dat ik terug naar Nederland zou gaan en dat mijn Frankrijk toekomst zou stoppen. Ik wist toen al wel dat zo gauw het kon ik terug zou gaan. Ik was zo van de wereld dat ik niet eens in de gaten had dat mijn schoonzus last had van een rare vent die aan haar fotospullen zat, ze zei het een paar keer tegen me maar ik heb niet eens wat gehoord. Gelukkig is de man vanzelf verdwenen en is elders gaan spelen.

Aha!

Het was net zo mooi en magisch als in mijn herinnering, bizar eigenlijk want in je kinderherinneringen is alles groter en spectaculairder (althans wel in die van mij). Ik was alleen nu wat ouder, groter, toch ook wel wat wijzer en met een ander gezelschap.
Mijn Frankrijk toekomst gaat hier weer verder. Hopelijk lang en rooskleurig maar met dat soort dingen hou ik me niet bezig. Dat zijn grote mensen dingen.