- ze komen nooit op tijd
- ze komen niet
- ze komen altijd 'demain'
- 'demain' is vaak een feestdag
- een feestdag waar ik nog nooit van heb gehoord
Althans, dat is wat veel mensen van de Fransen denken.
En ja, ook ik heb slechte ervaring met afspraken maken met de Fransen. Zo moet de klusjesman nog altijd voor onze verwarming komen (al maanden geleden aangevraagd). Met de nieuwjaarsborrel had ik hem aangesproken. Hij maakte een jolige grap en zei dat hij 'la semaine prochaine' zou komen. En dat hij ons zo aardig vindt. Hij was met zijn quad over de kop gevlogen en had het vizier in zijn voorhoofd gekregen met als gevolg dat er een gigantisch litteken in zijn voorhoofd staat gekerfd. Maar nee dat kon toen nog niet het excuus zijn voor zijn vergeetachtigheid.
Een paar weken gingen voorbij, hij kwam langs en ging weer weg want hij moest een onderdeel bestellen.
Weer wat later wist hij dat niet meer en zou hij weer komen. Ik was het zo zat dat ik naar zijn zaak ben gereden om hem duidelijk te maken dat ik er klaar mee was. Toen kwamen er allerlei slappe excuses en dat hij ons echt niet in de steek zou laten. Je raadt het al; hij is nog steeds niet geweest.
Een hele tijd geleden schreef ik over de buurman; hij zou mij gitaarles geven en in ruil zou ik de voeten doen van zijn vrouw. Maanden zijn erover heen gegaan. Helemaal niet erg dat hij de eerste keer niet kon komen toen we half hadden afgesproken. De tweede keer zou hij me mailen; een derde, vierde en vijfde keer dat ik ernaar vroeg zou hij me 'la semaine prochaine' mailen. Ik voelde het al aankomen.
La semaine prochaine werd niet la semaine prochaine, zelfs niet le mois prochaine, nee het werd 'jamais'.
Ik wilde hem nog één kans geven. Vorige week zagen we hem op het feest hiernaast. Hij kwam naar me toe en zei: 'Volgende week kom ik! Dan gaan we echt beginnen! Woensdag of donderdag, maakt mij niet uit ik heb de tijd!'. Ik besloot het meteen goed aan te pakken en zei: 'Mooi zo! Donderdag na half 12 oké?' 'Ja, helemaal goed, leuk!' zei hij opgewekt. Schijnbaar was de wil er nog wel.
Vorige week woensdag kwam een kennis langs die onze buurman ook kent. Hij zei al; 'tsjah, nou heb je duidelijke afspraken gemaakt, maar met die artiesten weet je het maar nooit. Dat is weer een heel ander slag volk'. Hij grapte nog dat hij vanmorgen bij hem draailierles had gehad en dat mijn buurman had gezegd dat hij donderdag middag nog naar de stad moest voor het één of ander. Ik hapte natuurlijk vrolijk in het aas, puh, heb er gewoon een trauma aan overgehouden.
Het was afgelopen woensdagavond. Mijn vader en vriend lieten samen de hond uit en kwamen de buurman nog tegen en mijn vader vroeg nog even voor de zekerheid of hij morgen rond half twaalf kwam. 'Ja, zeker, half twaalf ben ik bij jullie!' ze zeiden elkaar tot morgen en mijn vader vertelde mij het veelbelovende nieuws. De buurman kon het nu onmogelijk vergeten.
Donderdag half twaalf; ik ging er gewoon vanuit dat hij veel te laat zou komen maar ik ging er wel degelijk van uit dat hij kwam. Hij had immers de avond ervoor gezegd dat hij zou komen. Ik tuurde uit het raam en zag dat hij gewoon thuis was. Zijn oude achenebbisj Mercedes met zes ton op de teller die hij net nieuw had stond gewoon voor de deur en de ramen waar nog altijd de prijsstickers opzitten stonden open. Zijn vriendin was niet thuis, die zou een paar dagen weg zijn dus die kon hem ook niet achter zijn vodden zitten. Het is irritant, je weet dat je er op een gegeven moment geen rekening meer mee moet houden maar toch doe je het. Ook deze raadt je al; hij is niet op komen dagen.
En dan ben ik niet zo iemand die langs zijn huis gaat, ook al is het een paar honderd meter lopen (ja jongens, in Frankrijk wonen je buren wel wat verder weg dan anderhalve stoeptegel). Het is bij mij graag of niet. Schijnbaar geen zin, maar zeg dat dan gewoon! Wordt toch wat ongemakkelijk de volgende keer dat we elkaar zien denk ik. Jammer. Hij had gewoon kunnen mailen dat hij een zere voet had, lens kwijt was en geen drol zag, geen shag meer had en de bar tabac dicht zat en last had van ernstige afkickverschijnselen of dat hij last had van diarree. Of dat alles bij elkaar. Dan had ik hem zelfs nog een kans gegeven.
Soms ziek van de Franse afspraken mentaliteit. Maar niets vergeleken met de Nederlanders waar ik de afgelopen tijd mee te maken heb gehad.
De Nederlandse afspraken mentaliteit:
- ze komen stipt op tijd
- staat het niet in de agenda? Dan ben je niet welkom
- alles moet vandaag
- vandaag was eigenlijk gisteren
- maar dat kan niet want we leven in het heden
Althans, dat is wat veel mensen van de Nederlanders vinden.
Je hoort bij het roer om programma's altijd dat mensen liever een Nederlandse aannemer hebben en dat Nederlanders zich beter aan de afspraken houden. Nou klopt dat over het algemeen ook wel maar...
Ik baal toch ook wel hoor.
Gezien ik toch graag wat meer wil doen had ik gereageerd op een advertentie op een site voor Nederlanders die in Frankrijk wonen of gaan wonen. Een advertentie van een man die fotografen zocht voor zijn soort van makelaarssite. Je kreeg een beetje geld voor de foto's en een bepaald percentage als het huis verkocht zou worden wat jij zou hebben gefotografeerd.
Echt wat voor mij. Ik ben gek op fotograferen en zou dat nooit als werk zien maar als puur vermaak en de verschillende talen spreken met verkopers leek me fantastisch. Ik kreeg informatie over de mail, mailde wat terug maar kreeg verder geen gehoor. Probeerde het twee weken later nog eens maar hoorde niets.
Ineens een mail met 'sorry voor de vertraging, welkom bij de club de folders komen met een paar weken eraan.' Dat was in maart. Een mail van mij volgde na veel ongeduld in mei. Maar nooit wat op gehoord. Onvoorstelbaar. En hij vond het vreemd dat in deze regio niet veel huisaanbod was via zijn site. Ik niet.
Daarna volgde nog een advertentie. Beheer van een huisje. Iemand vroeg via diezelfde site hulp. Ik reageerde want ook dat leek me leuk voor erbij. Contact met mensen maar toch lekker vrij. Er reageerden wel meer mensen. Ik kreeg een persoonlijk bericht dat hij contact met me zou opnemen wanneer ze in mei in de buurt zouden zijn en dat we dan persoonlijk konden kennismaken. In de tussentijd reageerde een jan doedel ook nog op diezelfde advertentie met de vraag of ik zijn huis ook niet wilde doen (maak dan een eigen bericht op zo'n site); ik een privé bericht gestuurd naar die man, dat zijn huis wel wat ver weg was maar dat we wel konden overleggen. Van die nooit meer wat gehoord.
Halverwege mei; ik hoorde niets.
Eind mei maar even gemaild of ze al wisten wanneer ze in de buurt zouden zijn zodat ik er rekening mee kon houden. Niets. Helemaal niets geen reactie. Ik snapte het niet.
Iemand vraagt een ander om een reactie en vervolgens laat diegene niets van zich horen. Gruwelijke hekel heb ik eraan. Waar ik dan wel weer nieuwsgierig naar ben is of hij nog steeds mijn blog leest.
Ik kijk tegenwoordig wel uit met juichen, zelfs al is er al wat toegezegd, ik doe het niet meer. Ik heb er veel van geleerd. Ik heb vooral geleerd dat het niets met Fransen te maken heeft. Sommige mensen zijn gewoon zo. En ja, ook Nederlanders (spreekt een ervaringsdeskundige!).
Zo heb ik onlangs een handgeschreven sollicitatiebrief gestuurd (dat is hier nog vrij gebruikelijk, zodat ze kunnen zien wat voor persoonlijkheid je hebt aan de hand van je handschrift; ik ben dus: lomp, lelijk, slordig en ik schrijf schuin naar rechts hellend. Zou dat iets over mijn politieke voorkeur zeggen?). Enfin, ik zei laatst tegen een vriendin dat ik verwachtte dat ik niets zou horen. 'Lekker positief' was haar reactie. Ik zie het als zelfbescherming en een prima instelling wat past binnen mijn 'nieuwe' mentaliteit.
Mijn huidige afspraken mentaliteit:
- Ik vraag slechts één keer
- Concrete afspraken, dag en tijd!
- Niet bedelen, graag of niet
- Niet gisteren, niet morgen, maar gewoon nu
- Veroordeel niet bij voorbaat, laat je (eventueel) verrassen en verwacht niets
- Voor wanneer iemand een afspraak met mij maakt kan ik alleen maar zeggen: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten