Malade in de Moe(ra)stuin

Ik heb een pony (wel twee) zoals jullie allen inmiddels wel weten (tenzij je mijn andere posts niet hebt gelezen, dan moet je dat toch echt een keer gaan doen) en die heeft een zeer ernstige vorm van artrose. Over een poosje is er een soort van "jubileum" en dan hoop ik daar een uitgebreid verslag over te kunnen schrijven wat zelfs leuk zal zijn voor mensen die niet van paarden houden om te lezen. Maar daarover dus later meer.
Elke dag ga ik naar de paarden een paar kilometer verderop stront ruimen en nu, met de kou, hooi voeren.
Dat gehuchtje is bezaaid met Nederlanders. Sommigen permanent, anderen tweede huizenbezitters. Er woont vlak bij de wei een Frans echtpaar die dagelijks een wandelingetje maakt. Zo was dat laatst ook het geval. Momenteel zijn mijn dames in de rui, ze zien er werkelijk niet uit. Mijn ene pony heeft een langere vacht dan de ander en die ziet er dus nog erger uit dan de ander.
Door de kou heeft Juweel nog wat meer last van haar artrose en loopt dan nog wat stijver dan dat ze normaal doet. Het Franse echtpaar liep langs en ik wilde net de wei instappen samen met m'n moeder. Klaarblijkelijk gaat deze vrouw veel met haar Nederlandse buurtbewoners om want er kwam slechts één woord uit. Ze wees naar Juweel en zei: "Malade?". Ik begreep heus wel dat ze vroeg of het beest ziek was maar ik heb dan zo de neiging om te zeggen: "Nee, Juweeltje" of "Nee, Mora frikandel" (dat vind mijn broer altijd zo leuk om te zeggen) maar hoe moet zij nou weten wie Juweeltje is en hier kennen ze geen mora en al helemaal geen frikandel. Dus ik hield het maar bij een bescheiden "non" en vertelde haar dat ze artrose heeft. Waarop zij zeer verbaasd naar mij keek.
Ik heb haar een fijne dag gewenst en ben de wei ingegaan. Zij liep ietwat verbaasd verder; volgens mij was ze nog verbaasder over dat een Nederlander een volledige Franse zin tegen haar praatte dan dat ze zich nog zorgen maakte over het paard.

Ik keek naar m'n pony en zag eigenlijk geen verschil met "normaal". Plots besefte ik dat het wel eens met haar loslatende wintervacht te maken zou kunnen hebben. Ze ziet er dan gewoon uit als een zwaar verwaarloosd paard. Maar geen borstel die er tegenop kan.
Dus vanaf die dag heb ik Juweel omgedoopt tot Malade. Ik vind het wel een leuke naam, zolang ze die naam maar geen eer aan doet.

De volgende dag kwam ik het tegenovergestelde tegen; ik liep naar mijn autootje en een Franse vrouw stond bij de container, ze begon direct een gesprek dat ze zo blij was dat het mooi weer was en of ik dat nou ook had. We babbelden wat en vervolgens zwaaide ze zowat haar arm eraf toen ik voorbij reed. Toch leuk als ze niet zien dat je Nederlander bent, niet dat ik me daarvoor schaam hoor, integendeel, maar ze benaderen je dan toch anders dan wanneer ze denken dat je een buitenlander bent.
Als ik mijn moeder bij me heb zien ze alleen direct dat ik niet Frans ben. Ze heeft het nog niet niet op haar voorhoofd staan, maar zij is echt een Nederlander om te zien. Ik kan het niet uitleggen maar meestal pik ik de Nederlanders er zo uit (zonder te praten natuurlijk). Vaak zijn ze langer, blanker van huidskleur en het is denk ik ook een soort uitstraling.
Sommigen proberen wel (geen idee waarom) er zo niet-Nederlands (dus zo Frans) mogelijk uit te zien, daar versta ik onder; een veel te grote stro-hoed, een alpinopet en cowboyhoeden (stikt ervan) maar het helpt niets.

Van de wannabe Fransoos gaan we naar mij, de wannabe tuinierder.
We hebben zaadjes en potgrond gekocht om ons (in de vorige post) omgeploegd stukje tuin te transformeren in een heuse moestuin. Iets wat ik toen ik een jaar of twaalf was ook heb geprobeerd.
Naast de hondenren bij het huis dat we toen hadden, hadden mijn broer en ik allebei een stukje grond om onze eigen groenten op te verbouwen. In het begin (de eerste week) hadden we er nog wel lol in maar het veranderde al snel. Tussen de brandnetels en paardenbloemen vond je nog een keer een verdwaalde cherrytomaat en we hadden een keer een bloemkooltje zo groot als een tennisbal. Op mijn broccoli was ik heel trots, die was zo groot als een vuist. Kon toch een hele persoon van eten. Nee wij verhongerden niet met mijn groentetuin. Ik heb daar wel voor het eerst een boon opgegeten. Ik walg van bonen maar deze waren serieus lekker.
Op een gegeven moment was het meer een wildernis/moeras dan een moestuin. De enige keer dat we er nog wel eens kwamen was wanneer een hamster het loodje legde en er een begrafenis plaatsvond. De begraafplaats bevond zich namelijk pal naast de groentetuin. Mooi idee, dat je de hamster teruggeeft aan de aarde en dat je daar later weer een cherrytomaat van eet.

Maar deze keer ga ik serieus een poging wagen het beter te doen. Mijn vader en vriend hebben een prachtig hek eromheen gemaakt zodat Jamie niet alles meteen weer uitgraaft.
Mijn vader maakt zeillatten voor zeilboten en die latten zijn natuurlijk perfect voor de omheining van het tuintje. Onverwoestbaar!

Zeillat

Verder hebben we de eerste slaplantjes gepoot en heel goed op de zaadzakjes gekeken wat we met de rest moesten doen en vooral wanneer. Zaadjes in potjes met grond gestopt, plens water eroverheen en we zien wel wat ervan komt. Ik kan wel hele boeken gaan lezen erover maar daar heb ik helemaal geen zin in. Groeit het is het leuk, groeit het niet dan koop ik misschien volgend jaar een boek over hoe het wel moet.

We zullen zien....

konijn proof

Druk plantjes poten

Er lagen nog een paar uien uit te lopen en wat knoflook. Met mijn tuinenknobbel en zeer groene vingers vond ik het een goed idee om die de grond in te proppen om te kijken of er wat nieuws uitkomt. Toch maar even gecheckt en met ui schijnt het niet veel zin te hebben maar met knoflook kun je wel degelijk succes hebben. Ik vind het zo leuk, heb bijna de neiging om hele courgettes en komkommers in de grond te stoppen maar ik hou het maar even bij een knoflookteentje.

Een lekkere plens

Toen we dit huis gingen huren en we nog geen weide hadden zeiden de eigenaren dat we zelfs de paarden in de tuin konden laten lopen, maar goed dat we dat niet hebben gedaan. Veel te klein en dan hadden wij geen ruimte gehad voor een moestuintje. En al die mooie bloemen... daar weten de dames wel raad mee.
Nee doe mij toch maar een salade in plaats van Malade in de moestuin.