De vrachtwagen is vanmorgen weggereden. En ik zat nog op de wc ook. Al die dagen uitgekeken, de hond erbij laten ruiken (zoek Jamie, zoek vieze lucht!!) die me vervolgens aankeek van "Ja, er is niets, krijg ik nou koek?", allerlei scenario's bedacht en uit het raam zitten turen... en op het moment dat hij wegrijdt zit ik gewoon op de plee. Dus mijn moeder gilde naar boven maar ik heb het helaas niet kunnen zien. Dus uiteraard een verslag gevraagd aan mijn moeder en die vertelde mij heel boeiend, dat er een man in zat. Geen idee hebbende waar hij vandaan kwam of hoe hij erin is gegaan. Nee! Daar gaat het grand spectacle, zo magisch als dat hij er ineens was zo verdwijnt hij ook weer. Wauw moet je voorstellen dat niemand het had gezien; dan maakte het, het plaatje van le cirque invisible toch wel compleet.
Enfin. Zondag. Dat betekend een lekker uitgebreid ontbijtje met eitjes, geroosterde Harry's (dat is een merk fabrieks casinobrood, ik vind het zo leuk omdat onze vroegere buurman ook Harry heette) en een sappie. Hond uitlaten zoals elke ochtend, koffie drinken, en het echte zondagsgevoel is helemaal compleet als ik naar de pony's rijdt en er zit een slome duikelaar voor me. Ik heb een hekel aan zondagsrijders, vaak zijn ze met z'n tweeën en je ziet dan de silhouetten naar links en rechts kijken en af en toe een vingertje naar links en rechts wijzen. Ineens slaan ze af zonder richting aan te geven, ze schakelen terug naar de één als ze door de bocht gaan of ze trappen op de rem en gaan midden op straat stilstaan. Maar ik leef nu in een land waar alles op z'n tijd gaat dus ik heb mij voorgenomen om me over dat soort dingen niet meer zo druk te maken (wat schiet je er uiteindelijk mee op). Eenmaal weer thuis nog een bakje koffie en even lekker rustig op mijn computer.
Zo gaan er wat uurtjes voorbij, ik zit wat achter mijn naaimachine, haal nog een bakje koffie en zit helemaal in de lome, slome zondag-mood.
Totdat mijn vader en vriend 's avonds de honden gingen uitlaten.
Laska is de hond van mijn ouders, ze wordt in Mei vijftien en is een kruising tussen een husky, herder, labrador en nog wat andere rassen. Een echte vuilnisbak dus. Ze is geboren in Frankrijk in 1998. Toen we daar destijds gingen wonen hebben we haar met haar broertje bij een Nederlander die daar in de buurt woonde opgehaald. Laska en haar broer Toerie zaten overdag in de ren en 's avonds mochten ze altijd binnen. 'S nachts waren ze ook buiten. Toerie was de sukkel, Laska de slimmerik. Brak Laska uit de ren dan liep ze een eind weg, vermoordde de kippen van de buren (die de buurvrouw vervolgens weer plukte en zelf opat) of bleef zelfs een keer dagen weg en werd uiteindelijk teruggevonden bij haar geboorteplek. Toerie ging door hetzelfde gegraven of gebeten gat en meldde zich vervolgens bij de voordeur "kijk eens, hoe goed ik ben ontsnapt!". Ja, we zijn Laska meer dan eens kwijt geweest. Luisteren ho maar. Toen ze mee verhuisden naar Nederland veranderde er niet veel alleen mochten ze in Nederland niet loslopen. Te weinig ruimte, teveel verkeer. Maar zelfs daar presteerde ze het om los te breken uit de ren. Meer dan eens hebben we haar uit de stronthoop moeten vissen. Op een gegeven ogenblik leek het alsof wij zeer gevaarlijke wezens in onze tuin hadden. Pallets schuin tegen het schapengaas van de ren, schrikdraad en zelfs betondraad hielden haar niet tegen. Toerie had nooit problemen, was eigenlijk heel makkelijk. Laska is gewoon een stresskip. Toen Toerie twee jaar geleden ingeslapen moest worden hebben we Laska naar binnen gehaald. Alleen buiten vonden we zielig. 'S nachts lag ze toch telkens voor de deur omdat ze het te warm vond.
Soms liet mijn vader haar nog wel eens los langs het water, dat ging eigenlijk altijd goed. We hadden het idee dat de drang om weg te lopen eruit was. Ze was immers ook al twaalf en dus een dagje ouder.
Maar vandaag heeft ze het weer gepresteerd. Hier mag ze met het wandelen gewoon los. Net als mijn hond. De laatste tijd deed ze al wat vreemd door telkens veel verder vooruit te lopen, waardoor mijn vader de berg op moest rennen om haar in te halen. Vandaag kwamen de jongens thuis met de mededeling "Laska is weg". "Hoezo, weg?" "Ja, dat weten we ook niet, we liepen en normaal wacht ze om de bocht maar nu was ze weg!". In alle staten natuurlijk. Onze oude, met zwaar staar belastte, half oost-indisch, half echt dove hond was weg.
Jamie is een goede speurder dus ik pakte direct Laska haar kussen liet hem eraan ruiken en voordat ik het wist vuurde hij zichzelf af en hing ik er als een vlag achter. Hij rende, hij rook, hij zocht en hij vond... mijn vader die inmiddels ook al in de bossen aan het zoeken was. Apart dat hij een muffe ouwe honden lucht met mijn vader associeert. Ik liet hem weer ruiken en hij stoof weer weg, plots voel ik iets knakken en krijg een pijnscheut. Ik kijk naar beneden en zie dat ik mijn geliefde crocs aan heb (je weet wel van die lelijke plastic klompen) en dat mijn grote teen wordt dubbelgevouwen door een grote steen. In alle haast helemaal vergeten mijn bergschoenen aan te doen met als gevolg dat ik nu een nog dikkere, grote, zeurende grote teen heb. Al vloekend (waarom doe je dat eigenlijk als iets ontzettend zeer doet) strompelde ik verder de berg op. Mijn vader was al diep de andere kant van de bossen in en mijn moeder was in het dorp aan het rondkijken. Mijn vriend hield thuis de wacht, mocht ze het benul hebben waar ze woont en zou me bellen als ze weer terug zou zijn.
Helemaal gesloopt, liep ik met een gezicht zo rood als het logo van de Hema, m'n jas om mijn middel gebonden, een meurend kleed onder mijn arm, een hijgende hond die niets vond op m'n wit gebloemde crocs en bedacht me dat ik normaal hier nooit in mijn eentje zou lopen omdat ik als de dood ben voor zwijnen en ander gespuis. Kun je zien wat angst/wilskracht met je doet. Ik dacht er maar niet te lang bij na dat er ineens een dikke harige knor achter me zou kunnen staan en besloot teleurgesteld en lichtelijk verdrietig naar huis te gaan.
Toen ging mijn telefoon. Mijn vriend... "ze is er!". Godzijdank. Ik hing op en was opgelucht maar nog altijd stikbenauwd door de enorme klim. Nou mijn vader nog vinden die ergens in de bossen zat. Ik schreeuwen (hij had geen telefoon bij zich), maar kreeg geen antwoord. Fluiten, klappen... niets. Wat een stilte.
Plots een enorme herrie achter me "HENG, HENG!!", of wat voor geluid zo'n ding ook maakt. Uit het niets een jongen op een crossmotor. Hij keek me aan en remde af. Nee hè, heb ik weer. Hij dacht waarschijnlijk dat er ik weet niet wat met me aan de hand was. Dus ik bedacht me geen seconde en zwaaide, lachte en zei uiterst benauwd "Bonjour". Gelukkig, nog één keer omkijkend met zijn hoofd richting het stinkkussen vervolgde hij zijn weg.
Toen kwam mijn vader ook tevoorschijn. Allebei moe gingen we de weg terug naar huis. Mijn moeder kwam ons tegemoet die de heldin van dit verhaal is. Ook helemaal verrot vertelde ze wat er gebeurd was.
Ze was het hele dorp door geweest en had niets gezien. Toen ze even bij de pizzeria om de hoek ging kijken zag ze Laska midden op de grote weg lopen richting haar. Blij om haar te zien, riep mijn moeder haar, met als gevolg dat Laska zich omdraaide en net zo hard weer de andere kant op liep. Mijn moeder zette het op een hollen. Een passerende auto remde op gebarentaal godzijdank af, chagrijn (voor diegene die het niet meer weten; zo heet onze buurvrouw) stond met haar melkflessen benen in haar ochtendjas (het was zes uur 's avonds) midden op de straat chagrijnig te wezen en zei zoals gewoonlijk geen boe af bah en Laska had besloten naar de camping te rennen. Al schreeuwend holde mijn moeder de straat af. Uiteindelijk gaf Laska zich over, ging op haar rug liggen en deed alsof ze werd vermoord. Gezien mijn moeder geen riem bij zich had bond ze haar vest om de nek van die oude gek en probeerde haar zo mee te krijgen. De hond vond het eng en wist zich los te wurmen, moeders er weer op gedoken, en wederom vest eromheen getrokken. Hond vooruit geduwd en zo naar huis gelopen. Eigenlijk hadden we het op moeten nemen.
Eenmaal thuis zaten wij met z'n drieën uitgeput op de bank en ons ouwe bessie stond kwispelend te kijken naar haar etensbak.
Wat een energie heeft dat beest nog. En ze doet alsof ze seniel is, maar ondertussen.
We zijn maar wat blij dat ze terug is, lijkt me vreselijk om uiteindelijk zo je hond kwijt te raken. En dat had ze echt niet overleefd. Die was geheid plat gereden of verhongerd. Maar gelukkig is Laska Houdini er weer en voortaan moet ze toch maar weer aan de lijn.
Zo zie je maar; ook al worden ze een dagje ouder, de streken blijven.
Lekker hoor, zondag rustdag.
 |
| Laska |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten