Zo "fleur"ig

Vanmorgen zit ik te zappen en kom langs het programma "brandpunt".
Ik zie een kort stukje over een Belgische psychiater die een boek heeft geschreven over de massale "geluksverslaving".
Dat mensen zo graag gelukkig willen zijn dat ze er eigenlijk doodongelukkig door worden. Dat er zovelen zijn die, om pijn en "ongeluk" weg te drukken, massaal aan anti-depressiva zitten, kalmeringstabletten and so on. Ik kijk het af, wrijf in mijn ogen en lepel mijn bordje brinta naar binnen. Luchtig begin van tweede paasdag dacht ik zo.

Zoals ieder jaar met Pasen gisteren lekker gegourmet. Niet met het gezelschap wat we normaal hadden maar gewoon met z'n viertjes. In Twente was normaal altijd het paasvuur. Niet dat ik dat nou zo fantastisch vind maar het was een beetje traditie geworden om na het gourmetten even de deur uit te lopen, aan de rand van het hek te gaan staan en even de enorme bos brandend hout te bekijken. Nu moesten we het doen met een verbrandde etenslucht van een buur. Ook leuk.
Gisteren was alles hier in het dorp open; bakker, slager, bar tabac en de 2 buurtsuper(tjes) waren ook gewoon open. Najah dat kan hè. Zag laatst op het nieuws dat ze in Nederland straks ook alles op zondag open willen hebben dus ja waarom hier ook niet? Ik vraag me wel af of de mens nou echt niet wat beters te doen heeft dan op zondag te gaan shoppen.
Maarja misschien ben ik in dat opzicht wel een ouderwetse bromsnor.
Wat ik ook uiterst raar vond was dat ik vanmorgen (tweede paasdag, hier ook gewoon een feestdag) het tuut geluid van het supermarktje naast ons hoorde en vervolgens chagrijn op haar paasbest (een rok met een rode fleecetrui) voorbij zag lopen met wat producten. Ook de bar tabac was open en de slager was er alleen 's morgens. Met kerst was dit ook al het geval en ik snap er echt niets van. Zou dit horen, of hebben ze het niet zo breed dat ze daarom maar open zijn? Na mij dit even afgevraagd te hebben kon ik geen antwoord verzinnen, haalde m'n schouders op en besloot mijn vriend te gaan helpen in de tuin.

Super paasweer

Jamie tussen de bloemetjes

Eerste was buiten :)

Er zaten wat dahliabollen in de grond achterin de tuin. Ze hadden eruit gemoeten maar daar hebben we geen tijd voor gehad. Aangezien het ons leuk lijkt om een poging te wagen onze eigen groentetjes te kweken moest er een border leeggemaakt en omgeploegd worden. Dan maar de dahlia's. Op niet-archeologische wijze was m'n vriend aan het spitten met een schop, een soort pikhouweel en een afgebroken hark. De hemel was strakblauw en het was heerlijk in de zon. Dus zonder jas lekker meehelpen! Een kruiwagen vol aan bloembollen hebben we gevonden. Niet zo lang geleden geplante bollen door de eigenaren en een aantal die een heel stuk dieper lagen en nooit meer de oppervlakte hadden weten te bereiken.
De bollen zullen we wat later op een andere lege plek poten (lees net op internet dat je ze kan poten 2 tot 3 weken voordat de kans op nachtvorst is verdwenen, u leest het, ik ben een tuinierster in hart en nieren).

Uitgespit

Alle bollen

Mijn vader kwam op een gegeven moment met zijn nieuwste speeltje nog even kijken; zijn metaaldetector.
Hij heeft het ding nu een kleine week en heeft niet bepaald een archeologen geduld. Zijn meest bijzondere vondst is toch wel een bierdopje geweest. Vandaag ook een aantal van gevonden tussen de dahliabollen.
Dus helaas wederom geen munten uit de tijd van Napoleon of een verloren gouden ring.
Na een aantal keer zwaaien kon hij het ding dus weer opbergen.

Toen we even een lekker glas water zaten te drinken hoorde we in de verte een bekend geluid. Hoeven op de straat. Daar komt de lokale schrijver. Een karakteristieke man die regelmatig op zijn paard met hond en cowboyhoed langs ons huis rijdt, zijn paard op de parkeerplaats vastbind aan een paal en even het café ingaat. Toen mijn oma hier een paar weken geleden was zat zij net toevallig door het raam te kijken toen hij langs reed. Hij zwaaide naar haar en reedt vervolgens verder. Sinds dat hij naar m'n oma heeft gezwaaid, zwaait hij ook naar ons. Zo ook vandaag. Ik heb maar besloten dat als mijn oma hier de volgende keer is ze maar bij zijn paard achterop moet en dat ze samen de horizon tegemoet gaan rijden. *Zucht* what a love story would that be.

Enfin, het was dus een heerlijke zonovergoten Pasen en toen ik net in de spiegel keek zag ik tot mijn grote verbazing dat ik lichtelijk verbrand ben in mijn gezicht. Hoera, de lente begint nu toch echt!
Ik kan niet wachten om, zoals gewoonlijk, weer gigantisch te gaan verbranden. Ieder jaar zeg ik tegen mezelf: "Dit jaar ga je je wel goed insmeren want het is gevaarlijk en het is echt niet leuk om 's nachts je niet meer om te kunnen draaien van de pijn" maar ieder jaar presteer ik het om weer eens niet naar mezelf te luisteren en veel te lang in de zon te zitten. "Maar dit jaar..." agh ik bespaar mezelf de moeite om het nog een keer te zeggen.

Na het verbranden van mijn wangen en de immense dahliakluiten te hebben opgeruimd stond ik even in de tuin te genieten van alle "verrassingspakketjes" die nu al de grond uit komen. De eigenaren van het huis zijn verzot op de tuin en hebben er veel moeite in gestoken en overal hebben ze wel plantjes en bloemen gepoot. Ben heel benieuwd wat er allemaal nog uit de grond gaat komen. We zien nu al fantastische bloemen; rode bloemen waarvan ik de naam niet weet en narcissen, blauwe druifjes etc. Terwijl ik een voor mij onbekende bloem fotografeer voor deze blog denk ik plots terug aan de documentaire van vanmorgen. En hoe triest het eigenlijk allemaal wel niet is dat zoveel mensen zo diep de ellende ingaan door alle druk en stress van de "moderne" maatschappij. Helaas voor mij zeker ook een punt van herkenning, dat wel. Ik denk aan de koopzondagen, het materialisme en al die mensen die op zoek zijn naar geluk buiten zichzelf. Ik kijk nog eens door mijn lens en voel een serene rust over mij heen komen. En dat door een plantje. Het kan zo simpel zijn.

Bosje bloemen

Rozemarijn uit eigen tuin

Strak blauwe hemel

Narcis, die ken ik dan weer wel

Het groeit zelfs uit de muur