Vide Grenier

Het is weer de tijd van de vide greniers!!
En dat betekend dat iedereen kijkt op of in zijn zolder, kelder, schuurtje, kast, vergeten laadjes en soms lijkt het zelfs of de vieze was ook wordt doorgespit om vervolgens alles te verkopen op de vide grenier.
Hier kun je al op de vide grenier staan voor één euro vijftig de meter.
Laatst was hier in de buurt in een gemeentetuin ook een vide grenier.

Het was schitterend weer en we waren wel nieuwsgierig of er veel mensen zouden staan. Aangezien de heren helemaal niet van dat soort dingen houden en wij (mijn moeder en ik) wel gingen we gezellig samen op pad.

Één ding viel me alweer direct op; het merendeel wat er rondliep was Nederlands en een paar Engelsen. In Turkije wordt je vaak in het Nederlands aangesproken met: "kijken, kijken niet kopen" of "goedkoper dan wibra" maar ik denk dat de Fransen daar wat te bescheiden voor zijn om dat te roepen. Al zouden ze wel gelijk hebben. Maar dat is ook niet zo raar. Jemig wat een rommel. Maar dat hoort er eigenlijk ook wel een beetje bij.

Er stond een standje met kleren met allemaal vlekken erin, vele standjes met stofnesten en afgrijselijke serviezen en lampenkappen die mijn ouders vroeger, toen zij hier ooit een tweedehandsmeubelzaak hadden, gratis van de Nederlandse kringloopbedrijven erbij kregen bij de inkoop omdat geen hond het wilde kopen (hier verkochten die lampenkappen als een gek, van die dingen met van de klossen vlassen eraan, een beetje als wanneer de hond ergens heeft gelegen en er ligt vervolgens een pluk haar op de grond en dat hang je dan aan de kap).
Mijn oog viel ineens op iets, waar anderen eigenlijk zomaar voorbijliepen. Een kinderwagen. Niet dat ik die kan gebruiken maar zo mooi! Hij was zwart uitgeslagen, het riet was half verrot en de wielen waren van hout waar een aantal houtwormen al veel plezier aan hadden gehad. De kap, die zwart was, zat vol gaten en scheuren en een briesje deed de loshangende stof langzaam bewegen. Wat geweldig. Een spookkinderwagen. Ik zie hem zo staan in een horrorfilm. Fantastisch foto object. Maar die camera had ik natuurlijk weer niet bij me. Hij was mooi, maar ik was wel bang dat als ik hem mee zou nemen het geval uit elkaar zou vallen. En wat doe je er uiteindelijk mee. Niets. Dus heb ik het maar uit mijn hoofd gezet en ben ik verder gaan snuffelen tussen de glazen asbakken met hoeken eruit, vazen waar zoveel stof inzat dat ik mij afvroeg of ze niet het verkeerde potje ertussen hadden gezet en meubeltjes. Meubeltjes waarvan de verkopers donders goed weten dat de Nederlanders ervoor vallen want daar hangen idiote prijskaartjes aan. Net als emaille kannen. Zijn Nederlanders vaak dol op (mijn moeder trouwens ook die moet ik zo vaak zeggen "mam wat moet je ermee, er zit een gat in" maar schijnbaar gaat het niet om de functionaliteit). Dus mijn moeder stond, zoals verwacht, ook weer met een Frans eiermandje en wat emaille kannen in haar handen en na het zien van het prijskaartje was het zeker weten gauw kijken en vooral niet kopen.

Even verderop stond een vrouw met stoffen. Sinds eind 2012 ben ik bezeten van stoffen. Voor iets waar ik mee bezig ben, waar ik in een latere blog, nog op zal terugkomen.
Echte Provençaalse stoffen, schitterende meubelstoffen en prachtige katoentjes. Hebben, hebben, hebben!
Die vrouw vond het helemaal leuk dat ik zo enthousiast was en lappen en meters heb ik meegenomen. Ik heb zelfs een kaartje van haar meegekregen want ze had nog zoveel meer bij haar thuis liggen. Ben bang dat ik binnenkort een halve dag daar zoet zal zijn. Dit was ook de enige vrouw met stoffen die gewoon nog nieuw waren, die niet naar houtkachel roken of waar de hond zich op had uitgeleefd.

Ik als opperkrent, had gewoon twee tassen vol op een vide grenier gekocht. Bel de krant. Ik vind normaal alles al snel "vies" en vind het leuk om een beetje te kijken maar ik ben niet iemand die ergens zo induikt. Maar sinds de stoffenmanie, moet ik zeggen, is dat wel anders. Overal duik ik in om te kijken of er nog wat bruikbaars tussen zit. Nou oké, die vrouw van de ongewassen kleren uit haar wasmand heb ik overgeslagen maar zelfs hier in het dorp heb ik laatst op de kop (terwijl mijn voeten werden vastgehouden) in de vuilcontainer gehangen omdat ik dacht dat ik wat zag. Niet dus.

Hier in Frankrijk heb je de Emmaus. Een grote kringloopwinkel, na wat op internet te hebben gezocht blijkt het ook in Nederland te zitten trouwens. Vroeger in het oude pand kwamen we er wel eens. Nu ben ik twee keer in het "nieuwe" pand geweest in een ander dorp. En het doet mij serieus pijn.
Ik wordt er echt verdrietig van. Als je aan komt bij dat gigantische gebouw zie je een hek met daarachter allemaal spullen die gewoon letterlijk staan te verregenen. En dan heb ik het niet alleen over servies en badkuipen en toiletten en fietsen. Maar ook over lederen banken, houten kasten, knuffels en matrassen. Alles  gewoon in de open lucht. Neergekwakt. Winkelwagens met daarin servies gedonderd, sommigen in stukken waar ze nog een prijssticker op durven te zetten. Ik wordt daar zo ontzettend kwaad om. Mensen geven die spullen aan deze winkel en dan wordt er zo mee omgegaan.
In Enschede had je op een gegeven moment ook zo'n kringloopwinkel. Boeken lagen ook buiten te verregenen en wasmachines en koelkasten stonden daar ook gewoon. Onbegrijpelijk. Ik ben een groot fan van tweedehandswinkels en dan vind je dit des te erger. Ik ben daar dan ook nooit meer heengegaan.

Terug naar de Emmaus. Binnen is het wat beter geregeld. Veel dingen moeten eigenlijk gewoon niet meer verkocht worden maar er zitten soms ook bijzondere dingen bij. Maar je merkt toch dat ook de tweedehandswinkels steeds duurder beginnen te worden. Ze weten heel goed wat ze voor spullen moeten vragen. Voor stoffen betaal ik daar meer dan wanneer ik het nieuw koop. En dat is geen grapje.
Toen wij gingen verhuizen heb ik veel speelgoed en tienerkamer spullen naar een kringloopwinkel gedaan in Haaksbergen waar de opbrengst ook ten goede komt aan dieren. Kijk dat is nog eens mooi. Maar nu ik het bij de Emmaus heb gezien... geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om daar ooit wat naartoe te brengen. Als er zo respectloos mee om wordt gegaan, gebruik ik het nog liever zelf als openhaardhout. Je zou maar net een geliefd meubelstuk van een overleden dierbare daarheen hebben gebracht omdat je er zelf geen ruimte voor had en je ziet het later daar in de regen staan weg te rotten. Dat zou mij in elk geval pijn doen.
Ik hoop dat alleen deze vestiging het doet.
Wel goed natuurlijk dat ze mensen die daar werken een dagbesteding bieden die anders misschien aan lagere wal raken maar toch, ik kom daar eigenlijk liever niet meer.

Een wens van mij is om ooit een tweedehands piano, die niet meer te redden valt, te kopen en die een plekje in mijn tuin te geven. Muzikaal als ik ben, wil ik er absoluut niet op gaan spelen maar kijken hoe de natuur hem gaat "bespelen". Hij staat dan ook wel buiten te verregenen, maar hij wordt bewonderd, hij heeft dus een doel. Dat even als nutteloos tussenstuk.

Hemelvaartsdag is hier in het dorp een vide grenier. Leuk om te zien wat de buren allemaal voor dingen in huis hebben gehad. Als chagrijn er maar niet staat met haar ongewassen wasmand. Zelf ga ik er niet staan. Ik ben nog herstellende van het drama van de verhuizing dus wil voorlopig al die dozen die nog in de kelder staan niet meer zien. Wat je niet ziet is er ook niet vind ik momenteel een prima instelling. Des te meer reden om die leegte wat op te vullen met wat leuke stoffen of misschien wel een leuke kast, of twee.

Minous had die mooie dag wel wat beters te doen